تا خدا (نردبانی برای نزدیکی به خالق بی همتا)

 غروب که می شود ؛

آسمان زمستان چه غمگین دل مرا می جوید !

حس گرمی که تمامم را از وجودش گرم کرده بود ... 

می رود و آرام آرام از من دور می شود ... !

آه....

براستی اگر سینه کش های کوه نبود ؛ نه رسیدن به اوج قله لذتی داشت ؛

نه قدم های سرازیری ....

گاهی هم از اوج لذت ، بی خود می شویم و از اوج قله ؛ سقوط!

آه....

پروردگارا تمام حس های گرم بندگانت را از آنان مگیر.....